Over regeringsonderhandelingen en Vlaamse Beweging

Tweet dit artikel   Follow @volkinnood
België is een federaal land. En het is een onbestuurbaar land. Niet in staat tot het voeren van een nationaal beleid naar tevredenheid van een meerderheid in noord en zuid. “Laat ons het federalisme omkeren” zeggen de unitaristen. “Meer belgië en minder bevoegdheid voor de deelgebieden. Voor milieubeleid bijvoorbeeld. Zo komen we eruit.” Een illusie. De onbestuurbaarheid van belgië wordt niet veroorzaakt door het federalisme. Maar door het bestaan van twee volkeren. Volkeren met eigen economische noden, met een eigen cultuur. Politieke partijen die intergewestelijk bakkeleien zullen dat in een nationale regering ook doen. De uitweg uit de belgische onbestuurbaarheid is het opheffen van het belgisch bestuur. Noem dat separatisme, confederalisme of de Vlaamse Republiek. Maakt niet uit.Tweet dit citaat
Maar het is de énige manier om Vlamingen en Franstaligen een ordentelijk democratische samenleving op eigen maat te geven.

Tussendoor
Waar moeit Volk in Nood zich mee. Een separatistische Vlaams-nationale ontwikkelingsorganisatie. Kan niet. Mag niet. Vaak gehoord in links-unitaristische kringen. Waaraan in ontwikkelingssamenwerking geen gebrek. Ons motiveert het zelfbeschikkingsrecht van volkeren. We hielpen Kroaten en Kosovaren. In Niger pleiten we voor bestuur in eigen taal. In Sri Lanka hebben we aandacht voor vervolgde Tamils. Wat wij voor andere volkeren vragen eisen wij voor het onze. Vlaamse onafhankelijkheid. Wij zijn Nationalisten Zonder Grenzen. Uniek in ontwikkelingssamenwerking. En –beetje helaas- ook in de Vlaamse Beweging.

Alles communautair
In dat federale en onbestuurbare land belgië zit de vorming van een regering muurvast. Zo tegengesteld denken Franstaligen en Vlamingen over de belgische samenleving dat een belgisch politiek compromis per definitie een leugen is.Tweet dit citaat
Wallonië en Brussel staan voor nog meer en vrijere immigratie. Vlaanderen wil de immigratie inperken. Franstalige socialisten, communisten en Ecolo -in Wallonië een absolute meerderheid- gaan voor vermogensbelasting. De Vlaming heeft daar geen oren naar omdat juist hij door zulke belasting wordt geviseerd. De Vlaming wil een spaarzame en magere overheid. Vlaanderen houdt de overheidsschuld binnen de perken. In Wallobrux explodeert die overheidsschuld. Waarom zouden de Franstaligen het ook laten? Uiteindelijk borgt de belgische staat de schulden van de deelgebieden met de opbrengst van de belastingen. En die worden voor het overgrote deel in Vlaanderen geïnd. De lijst is eindeloos. In belgië is alles communautair. Van flitspaal tot artsenquota. Van sociale-zekerheid naar activeringsbeleid tot pensioen En kijk. Stop het communautaire in de diepvries en de diepvries wordt communautair. Want ook dat onzalige vriesvak is de inzet van een Waals-Vlaamse blokkering in de regeringsonderhandelingen.Tweet dit citaat


Signaal
Heel wat Vlamingen stemden op partijen die van een verregaande staatshervorming hun credo maken. Lees: partijen die het einde van belgië bepleiten. Die partijen staan in Vlaanderen op een zucht van de absolute meerderheid. Wie het signaal van de Vlaamse kiezer zoekt is bij deze bediend. Maar de Parti Socialiste spreekt aan de onderhandelingstafel een veto uit tegen meer Vlaanderen. De logica zelve. De linkse gulheid waarmee de PS zich -zelfs ondanks dwangmatig maffioos gedrag- electoraal handhaaft wordt gefinancierd met Vlaamse gedwongen solidariteit.Tweet dit citaat
En laat die Vlaamse solidariteit nu net dat zijn wat bij een verdere staatshervorming wordt geobjectiveerd als niet afgeschaft.

Open VLD en CD&V
De PS afkeer voor een vrijer Vlaanderen is zo visceraal dat die PS aanstuurt op een nationale regering zonder Vlaanderens grootste partij. Een regering met een Vlaamse minderheid. Magnette is er van overtuigd dat hij daarin steun krijgt van de Vlaamse christen democraten en liberalen. Wellicht heeft hij gelijk. Beide partijtjes zijn nog slechts een schim van hun vroegere machtige zelf. Compromis na compromis composteerde hun geloofwaardigheid. Een regeringsdeelname is het enige wat hen rest om de leegloop aan ambitieus politiek personeel te voorkomen en de kiezer de illusie van hun democratisch nut aan te praten. Zij het dan dat velen in de CD&V terugdeinzen voor zulke zelfmoord. Want dat is het. In 's lands belang is niet zozeer een regering nodig zoals een senior writer rondtoetert. Er is een goede regering nodig. Met een coherent programma. Waarin ook een meerderheid van de Vlamingen zich kan vinden.Tweet dit citaat
Alvast in een regering met Vlaamse minderheid is dat de kwadratuur van de cirkel. De Vlaamse kiezer zal de partijen die zich daartoe lenen met een gepeperde rekening verlonen. Iets waar de Open VLD niet om maalt. Ook politiek blijkt voltooid leven een liberaal model. Als er maar postjes aan vastzitten. Gwendolyn Rutten wordt premier. Fluistert men.

Eenzijdige Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring
Een nationale regering met Vlaamse minderheid om een staatshervorming te vermijden. Wat leer je daar uit voor de Vlaamse zaak? Dat een doorgedreven splitsing van belgië vanuit de belgische structuur onwaarschijnlijk is. Ook na deze legislatuur. In Vlaanderen groeit het draagvlak voor meer autonomie. Maar de traditionele partijen vertalen dat nog steeds niet in hun programma. En de Franstalige partijen blijven een belgicistisch blok. In belgiê bestaat dus geen meerderheid om het land te hervormen. En al zeker geen aan Franstalige zijde. Exit de Maddens doctrine. Wel hoopgevend is de stemevolutie in Vlaanderen. Zoals gezegd, de V-partijen groeien naar een absolute meerderheid. En een eenzijdige Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring in het Vlaams Parlement is niet langer loutere fictie. Maar daar hoort een kanttekening bij.

V-partijen nalatig?
N-VA en het Vlaams Belang halen hun stemmenwinst niet zo zeer uit een Vlaamse wil België te ontbinden. Zij scoren in eerste lijn met standpunten over migratie, belastingdruk en goed bestuur. Ja, die thema's zijn communautair. Maar om het werkelijk tot een door de bevolking gedragen Vlaamse afscheiding te laten komen –het tegendeel zou nooit werken-moet die bevolking overtuigd zijn van de noodzaak daarvan. Dit is nu niet het geval. Wel zette de Vlaming zijn angst opzij dat Vlaamse onafhankelijkheid staat voor chaos. Door zijn stem laat de Vlaming weten dat een Vlaanderen los van belgië voor hem aanvaardbaar is. De deur staat dus open om hem de onvermijdelijkheid daarvan aan te tonen wil hij een oplossing voor de problemen die hem plagen.Tweet dit citaat
De V-partijen zijn hier nalatig. De ene te eenzijdig gefixeerd op communicatie rond het immigratie-thema dat haar stemmen kan opbrengen de andere behept met het idee dat een doorgezet pleidooi voor Vlaams separatisme het gekoesterde imago van goed bestuurder zou bevlekken. En beiden druk bezig mekaars kiezers af te vangen.

De Vlaamse Beweging
Alle staatshervormingen waren het resultaat van communautaire hoogspanning veroorzaakt door een actieve Vlaamse Beweging. De marsen op Brussel, Leuven Vlaams, de Voerwandelingen, allen hebben ze geleid tot instabiele belgische regeringen, meer Vlaanderen en minder belgië. Niet de V-partijen, maar het Vlaamsgezinde middenveld slaagde er in om via een gesensibiliseerde bevolking het communautaire bovenaan de agenda te plaatsen. Iets wat we nu missen. De Vlaamse Beweging lijkt wel in winterslaap. Haar kaders werden opgevist door de politieke vleugels van het Vlaams nationalisme. En ondanks de toch wel aanzienlijke middelen waarover deze V-partijen beschikken reïnvesteerden zij niet in de Beweging. In tegendeel. Er hangt een sfeer van wantrouwen en er is een gebrek aan communicatie. Een gemiste kans, ook voor die partijen waarvan wij de overtuiging behouden dat hun doel een onafhankelijk Vlaanderen is. En meteen een oproep de banden met de Vlaamse Beweging strakker aan te halen. En dat die Vlaamse Beweging zich al eens kritisch uitlaat over V-partijen, het weze zo. Dat is heilzaam. Wie als volksnationalist de politiek volgt weet dat ook gelijkgezinde partijen al eens een scheve schaats rijden. Al zeker als electorale winst politieke tafelspringers aantrekt. Een mondig geweten in de vorm van onbetaalde vrijwilligers in de Vlaamse Beweging is als de straatverlichting voor politici op de hobbelige weg naar een vrij Vlaanderen.

Voor de Volk in Nood bestuursraad,

Hans Van Mulders
30/11/2019